از قطره تا دریا

یک نفر می تونه خیلی چیزها رو عوض کنه، ولی همیشه هم عمدی نیستن این تاثیرگذاری ها. ایشون گونتر شابوفسکی هستن. سخنگوی دولت آلمان شرقی که مثل من صبح تا شب جاهای مختلف صحبت می کرد. دقیقا ۳۴ سال پیش تو همچین روزی که هزار تا کار کرده بود و شب باید می رفت یه بیانیه رو تو تلویزیون می خوند تنبلی می کنه و متنش رو از قبل تمرین نمی کنه. تو برنامه زنده تلویزیونی سعی می کنه با تورق برگه جواب سوال رو بده و اشتباهی می گه تردد از دیوار برلین آزاده! همه شرقی ها می ریزن سمت دروازه ها که ازش رد بشن و مامورها هم مجبور می شن درو باز کنن و اینطوری می شه که آلمان یکی می شه.

همه ماها مثل آقایون پتروف و شابوفسکی در موقعیتی نیستیم که یک تصمیم یا یک اشتباهمون نتایج بزرگی داشته باشه. ولی نکته اینجاست که لازم نیست کاره ای باشیم تا حرکتی رو راه بندازیم. راه اندازی یک حرکت نیازی به دفتر و دستک نداره. کافیه یک پیغام داشته باشید و بتونید چند نفر رو به اون متقاعد کنین. این ویدئو رو شاید خیلی هاتون دیده باشین. مال یک سخنرانی تده که می گه چطور یک حرکت جرقه می زنه و غر می گیره و آتیشش رو همه می بینن. یک نفر شروع می کنه یک حرکتی رو بکنه که اولش دیوونه کننده به نظر می رسه. بعدش یک فرد شجاع بهش می پیونده و همزمان اون رو از تنهایی در میاره و تبدیلش می کنه به رهبر جنبش. نفر سوم هم نقش بسزای داره. سه نفر دیگه یک جمعه و رسانه حساب می شه. هر چی جمعیت بیشتر بشه شجاعت کمتری لازمه برای اضافه شدن و حتی وقتی حرکت قوت بگیره جلوش وایستادن سخته.

حالا این فقط یک مثال بدون هدف از یک حرکت بود. ولی بیشتر حرکت ها یک هدفی دارن. ما در جایگاه شروع کننده حرکت دلایل زیادی می تونیم برای شروع حرکت داشته باشیم. می تونیم اطلاعاتی که از یک چیزی داریم رو اهرم کنیم تا یک حرکت شروع بشه. مثلا این دختر خانم کوچیک رو در نظر بگیرید. وقتی ده سالش بود با خانواده ش رفته بودن سواحل تایلند. دو هفته قبلش معلم جغرافیش علایم سونامی رو گفته بود و ایشونم وقتی کف حبابدار روی آب ساحل رو دیده بود بالا پایین پریده بود که سونامی تو راهه. مامانش گفته بود بشین سر جات بچه. ولی باباش همون نفر دوم حرکت شده بود که دخترش رو باور کرده بود و اینطوری شد که جون بیشتر آدمای اون ساحل نجات پیدا کرد.

همیشه هم لازم نیست شروع کننده حرکت باشیم. بعضی وقتا می تونیم چیزی که توجه آدما بهش هست رو تغییر بدیم و سرش رو به سمت اعتقادات خودمون کج کنیم. این خانم یک روزنامه نگار هندی بود که با الهام از چالش سطل یخ، چالش سطل برنج رو راه انداخت. آدما به جای خالی کردن سطل یخ رو سرشون یه سطل برنج به یک نیازمند می دن و دوستاشون رو به چالش می کشن.

درسته که تا الان مثال های انفرادی رو زدیم، ولی لازم هم نیست تنهایی حرکت رو شروع کنید. صدای یک گروه بلند تر از صدای یک نفره. همین جنبش

 Black Lives Matter که بعد از کشته شدن جورج فلوید توسط پلیس آمریکا مشهور شد چندین سال قبلش توسط این سه تا خانم راه اندازی شده بود.

صدای چند نفر بلند تر از صدای یک نفره. ولی صدای چند تا گروه از اون هم بلند تره. جنبش BDS که سعی داره با تحریم محصولات و شرکت های اسرائیلی به صهیونیست ها فشار بیاره توسط چندین گروه فعال برای آزادسازی فلسطین راه اندازی شده.

الان همه مون اینجا جمع شدیم تا در حد توانمون یک حرکتی برای مردم مظلوم غزه بزنیم. چهارچوبی هم براش نداریم چون ما تو پیشران کلا اعتقادی به تاثیرگذاری حرکت های مدیریت شده از بالا به پایین نداریم. همه تون یه استادیوم آزادی برای خودتون دارید. همه تون یه مجید ای دارید که هر حرکت هرچند دیوانه واری هم بزنید یه گوشه ش رو بگیره. دانسته های جمعیتون هم قطعا صدها برابر دانسته های هر مدیر و مسئولیه که بخواد از بالا بگه فلان کار رو بکنید. 

شاید در جایگاهی باشید که قدرت یا اطلاعات خاصی داشته باشید، ولی مهم هم نیست اگه نداشته باشید. مهم اینه که اینجا هستید و به این نتیجه رسیدید که «اینطوری نمی شه و باید یه حرکتی بزنم». پس دست مریزاد. بزنید اون حرکت قشنگه رو که وقت تنگه و فقط تو همین سه روزی که اینجا مشغولیم ۴۰۰ تا بچه فلسطینی شهید می شن.

قطره ای از دریا نباشیم. قطره ای باشیم که دریا می شود.